22 Μάι Η ηθική του Ρόταρυ: Από τον εθελοντισμό στην κοινωνική παρέμβαση (εισήγηση του Δρ Δημήτρη Μπρούχου)
Αποτελεί για μένα ιδιαίτερη τιμή και προνόμιο να βρίσκομαι στο βήμα του Ετήσιου Συνεδρίου της 2484 Π.Δ.Ρ., ανταποκρινόμενος με προθυμία στην πρόταση και αποδεχόμενος με ευχαρίστηση την πρόσκληση του Διοικητή Βασίλη Μακρή, να συμμεθέξω ως επισκέπτης – εξωροταριανός εισηγητής στις εργασίες του.
Εξωροταριανός, με την έννοια ότι σήμερα δεν είμαι ενεργό μέλος κάποιου ομίλου ούτε κατέχω κάποιο αξίωμα σε Δ.Σ..
Έχοντας όμως διανύσει μια χρονική απόσταση τριάντα (30) ολόκληρων χρόνων με την ιδιότητα του ενεργού μέλους στον πατρικό μου Ροταριανό Όμιλο Ανατολικής Θεσσαλονίκης και τα τελευταία δύο (2) χρόνια κατέχοντας την ιδιότητα του Επιτίμου Μέλους στον Ροταριανό Όμιλο Καλαμαριάς, εξακολουθώ να αισθάνομαι ότι ανήκω στην μεγάλη Ροταριανή Οικογένεια, παρακολουθώντας με ενδιαφέρον την εξέλιξη αυτής της σπουδαίας Ανθρωπιστικής Οργάνωσης.
Επιτρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου, μέσα από μικρές αναδρομές, με παρατηρήσεις, διαπιστώσεις και επισημάνσεις, προς επίρρωση της σταθερής αξίας του Ρόταρυ μέσα στα χρόνια.
Το θέμα της εισηγήσεώς μου είναι – όπως ακούσατε – «Η ΗΘΙΚΗ ΤΟΥ ΡΟΤΑΡΥ: ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ».
Η έννοια της ηθικής, όχι ως ατομική αντίληψη που διαστέλλεται και συστέλλεται «κατά το δοκούν», με βάση τις κρατούσες χρονολογικές, γεωπολιτικές και άλλες συνθήκες αλλά στη βάση της δόμησης μιας αντίληψης που αποδεικνύει συστηματικά τη συνείδηση στην καθημερινή πράξη, διδάσκοντας την αιτιολογημένη χρήση των δικαιωμάτων, υπέρ των υποχρεώσεων προς την κοινωνία. Εισδύοντας στα βαθύτερα συναισθήματα της καρδιάς, προκειμένου να εξασφαλίσει μέσα από κανόνες συμπεριφοράς στην πράξη, ανθρώπων «εν κοινωνία», τις αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής «του άλλου». Ενός «άλλου», που δεν είναι ποτέ «ξένος» και που απέναντί του δεν στεκόμαστε με αδιαφορία. Πρώτον, γιατί είμαστε άνθρωποι. Δεύτερον, γιατί είμαστε εθελοντές και τρίτον, γιατί είμαστε Ροταριανοί.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το διαχρονικό σύνθημα του Ρόταρυ: «ΥΠΗΡΕΤΕΙΝ ΥΠΕΡΑΝΩ ΕΑΥΤΟΥ»… Αλλά και όλα τα συνθήματα των κατ’ έτος Διεθνών Προέδρων, από το παλαιότερης χρονιάς: «ΤΟ ΡΟΤΑΡΥ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ, ΔΕΙΞΤΟ», μέχρι το τελευταίο: «ΚΑΝΕ ΤΟ ΡΟΤΑΡΥ ΝΑ ΛΑΜΨΕΙ», στην πραγματικότητα μας εμψυχώνουν στρατευοντάς μας άτυπα στην «Ενορία του Αγαθού», όπως συνηθίζω να λέω, μήπως και λύσουμε οριστικά την άσκηση του Τετραπλού Ελέγχου: ΚΑΘΕ ΣΚΕΨΗ, ΛΟΓΟΣ, ΠΡΑΞΗ:
- Ανταποκρίνονται στην αλήθεια?
- Θέτουν σε ίση μοίρα μεταχείρισης όλους όσους αφορούν?
- Προάγουν την καλή πίστη και βελτιώνουν τις φιλικές σχέσεις?
- Θα έχουν ωφέλιμες συνέπειες για Όλους?
Ο Τετραπλούς Έλεγχος, αποτελεί κατά κάποιον τρόπο έναν «κώδικα ηθικής» και ταυτόχρονα είναι το επιστέγασμα συστηματικών προπονήσεων της νόησης στην άμιλλα της με την ψυχή. Σε συνδυασμό μάλιστα με την προσευχή, στο ξεκίνημα κάθε Ροταριανής εκδήλωσης, λειτουργεί ως παράγγελμα εστιασμού σε πεδία θετικής σκέψης, συμβάλλοντας στην αρμονική συνύπαρξη και στην αγαστή συνεργασία Όλων, του καθενός από το μετερίζι του, στην αρένα της ζωής. Είναι η συνεχής γυμναστική (εξάσκηση) του μυαλού, πάνω στο τι είναι «επάγγελμα», «κοινωνία», «δράση» και βεβαίως τι είναι «Ρόταρυ».
Πάνω σ αυτές τις αρχές, πρέπει να οραματίστηκε ο νεαρός δικηγόρος Πωλ Χάρρις στο γραφείο του στο Σικάγο, στις 23 Φεβρουαρίου του 1905, όταν με πέντε φίλους του επαγγελματίες αποφάσιζαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους μέσα από την κατανόηση και την καλή θέληση, στηριζόμενοι στις αξίες των ανθρωπίνων σχέσεων, για την προάσπιση των επαγγελματικών τους δραστηριοτήτων και συμφερόντων, δημιουργώντας αρχικά έναν Όμιλο (για να εξελιχθεί αργότερα σε Οργάνωση), όπου να εκπροσωπούνται όλα τα δόκιμα επαγγέλματα, δίνοντας τα μέλη ευκαιρίες το ένα στο άλλο για επαγγελματική ανύψωση και μέσα από ‘κει για καλύτερη εξυπηρέτηση της κοινότητας, δηλαδή του στενότερου και ευρύτερου κοινωνικού συνόλου. Ένα είδος – θα λέγαμε – κοινωνικού επαγγελματικού επιμελητηρίου.
Άραγε, γιατί ο Πωλ Χάρρις δεν ολοκλήρωσε ποτέ τη θητεία του ως Διεθνής Πρόεδρος, παραιτούμενος???
Θα κάνω μια μικρή αναδρομή γρήγορη (αλλά όχι πρόχειρη), στο Ρόταρυ που γνώρισα προσωπικά, στα χρόνια της δικής μου διαδρομής αλλά και στα παλαιότερα, όπως το είδα μέσα από την οικογενειακή μου παράδοση.
Θα ξεκινήσω κάπως έτσι:
«ΠΑΛΙΑ ΤΟ ΡΟΤΑΡΥ…»
Και σαν άσκηση, ο καθένας από εσάς, ας προσθέσει σε αυτά που θα ακούσει τις δικές του εμπειρίες, τις δικές του εικόνες και έτσι εμπλουτισμένα με πληροφορίες, ας τα παραδώσει σα σκυτάλη στους νεότερους, ώστε να έχουν κι εκείνοι με τη σειρά τους τη δυνατότητα των δικών τους καταγραφών αλλά και της σύγκρισης του ΤΟΤΕ με το ΤΩΡΑ.
Λοιπόν… Παλιά, το Ρόταρυ…
… Σε μια πόλη αστική η επαρχιακή, ήταν ένας Όμιλος – μελών της τοπικής κοινωνίας, υποτίθεται επίλεκτων ή τέλος πάντων με μια αναγνωρισιμότητα που άντεχε λίγο πολύ σε συγκρίσεις.
– Η κυρίαρχη φράση – απάντηση σε κάποιον που ρωτούσε ενδιαφερόμενος, για το που συγκεντρώνονται τα μέλη, ήταν: «ΤΡΩΜΕ στις 9 το βράδυ, στο ξενοδοχείο τάδε». Που σήμαινε ότι επρόκειτο για συνεστίαση, με συγκεκριμένο πρωτόκολλο ή τυπικό της εσπέρας, καθόσον μετά τις σχετικές ειδικού ενδιαφέροντος ανακοινώσεις, ακολουθούσε πάντα μια ενδιαφέρουσα ομιλία, συνήθως κάποιου μέλους, που «κοινωνούσε» στους Ροταριανούς του συναδέλφους, το αντικείμενο της επαγγελματικής τους κατηγορίας.
– Οι συνεστιάσεις ελάμβαναν χώρα σε συγκεκριμένη ημέρα, ώρα και τόπο, ο οποίος ήταν δηλωμένος μαζί με τα στοιχεία επικοινωνίας του κατ’ έτους Προέδρου στο directory του Διεθνούς Ρόταρυ, έτσι ώστε όποιος επιθυμούσε να ταξιδέψει να γνώριζε από πριν για την πιθανή επίσκεψή του στον όμιλο.
– Οι συνεστιάσεις ήταν υποχρεωτικές μια φορά την εβδομάδα, και η συμμετοχή στους άλλοτε πολυπληθείς ομίλους κατά μέσο όρο τον μήνα ήταν 64% έως 72%, που σημαίνει, ότι σε μια όχι και τόσο καλή αριθμητικά κλειστή συνεστίαση, η προσέλευση – συμμετοχή επί αριθμού εγγεγραμμένων 112 μελών, κατά μέσο όρο εκυμαίνετο μεταξύ 72 και 80 ατόμων.
– (Μυθικά νούμερα για τη σημερινή πραγματικότητα, ακόμα και για πολυομιλικές συνεστιάσεις!!!)
– Το κλίμα μιας συνεστίασης ήταν φιλικό, κρατούσε όμως και κάποιες αποστάσεις (για καλό το λέω). Δεν μπορούσες να εμφανιστείς χωρίς κοστούμι και γραβάτα, σύμφωνα και με τον ενδυματολογικό κώδικα της εποχής, γιατί έτσι προσεδίδετο η δέουσα (ή μια σχετική έστω) εμφανισιακή σοβαρότητα, που ακολουθούσε την Οργάνωση.
– Τα μέλη γνώριζαν ότι δεν ήσαν μέλη του Διεθνούς Ρόταρυ αλλά ενός Ομίλου που ήταν μέλος του Διεθνούς Ρόταρυ και ακόμα, όλοι οι Όμιλοι μιας χώρας συνέπτυσσαν μια περιφέρεια που συνδέετο αριθμητικά με το Δ.Ρ.
– Γνώριζαν επίσης, ότι το Ροταριανό Ίδρυμα έθετε κάποιους στόχους ως φιλόδοξα προγράμματα (βλέπε POLIO PLUS), τα οποία οι Όμιλοι δια των εισφορών των μελών τους όφειλαν να υποστηρίζουν. Οι εισφορές ήσαν τακτικές και έκτακτες. Τακτικές ήταν οι ετήσιες συνδρομές προς το Δ.Ρ., την Περιφέρεια και το Ταμείο του Ομίλου και οι έκτακτες ήταν οι δωρεές χαράς, οι δωρεές λύπης και οι υποτροφίες.
Τόσο απλά και νοικοκυρεμένα.
Τα μέλη δηλαδή ήσαν οι ΑΜΕΣΟΙ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΕΣ της Οργάνωσης και ας σημειωθεί ότι το ύψος τόσο του δικαιώματος εγγραφής όσο και της συνδρομής, αναλόγως, ουδόλως ήσαν ευκαταφρόνητα.
Αν μάλιστα ένας όμιλος τύχαινε να εκδίδει ένα έντυπο των δράσεων – εκδηλώσεών του, ωφελείτο τα έσοδα από τις σελίδες των διαφημίσεων.
Σήμερα τα λένε newsletter και ως επί το πλείστον είναι διαδικτυακά. Και όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει ο Ροταριανός Διοικητής Βασίλης Μακρής στην επιστολή του μηνός Απριλίου 2014, ( …μας έλειψε εκείνη η μοναδική μυρωδιά του ξεφυλλίσματος και η αίσθηση της αφής και της όρασης ενός εντύπου, με τα ξαφνιάσματα των σελίδων του).
– Αξίζει να σημειωθεί, ότι ένας φίλος – ενδιαφερόμενος επελέγετο ως ενεργό μέλος μεταξύ άλλων συνυποψηφίων του και κάλυπτε την κατηγορία του επαγγέλματός του και κανείς άλλος δεν μπορούσε με την ίδια επαγγελματική ιδιότητα να ενταχθεί, παρά μόνο ως πρόσθετο μέλος της κατηγορίας και πάντως αφού εξασφαλιζόταν η σύμφωνη γνώμη του ενεργού μέλους. Αργότερα, όταν έκαναν την εμφάνισή τους «οι μετεκπαιδεύσεις και οι υποειδικότητες», μπορούσε να εκλεγεί κάποιος ως ενεργό μέλος στην τάδε ειδικότητα. Αυτό βεβαίως ίσχυσε για περιορισμένο αριθμό κατηγοριών. Σε καμιά περίπτωση όμως, το σύνολο των μελών μιας επαγγελματικής κατηγορίας δεν μπορούσε να υπερβαίνει το 10% του συνόλου των μελών του Ομίλου. Δηλαδή σε έναν αριθμό 80 μελών, ο αριθμός μιας επαγγελματικής κατηγορίας με όλες τις υποειδικότητες δεν μπορούσε να υπερβαίνει τους 8.
– Πάνω απ’ όλα όμως, υπήρχε σεβασμός. Ένας σεβασμός, που σήμερα δεν θα έλεγα ότι δεν υπάρχει, απλώς παραέχει χαλαρώσει έχει λύσει την γραβάτα, έχει ανοίξει το πουκάμισο, κάθεται ευρύχωρα, στέκεται απέναντι στον άλλο όπως θέλει, λέει ο,τι θέλει, κάνει ο,τι θέλει, αντιλαμβάνεται ο,τι θέλει, παρερμηνεύει λόγω άγνοιας, παραφράζει αυτά που θέλει και το σημαντικότερο, χωρίς σθεναρό αντίλογο. Οι παλιές φωνές λιγόστεψαν ή πάλιωσαν ή κουράστηκαν ή απέμειναν τόσο μόνες, που ακούγονται όπως ένα βιολί, μέσα σε μια μπάντα: από ελάχιστα μέχρι καθόλου. Κάποιες άλλες πάλι, θέλοντας να γεφυρώσουν το χάσμα είπανε «δεν βαριέσαι, άσε να δούμε και την άλλη πλευρά…». Μόνο που η άλλη πλευρά εγκαταστάθηκε με τη φόρα και τον ενθουσιασμό του καινούργιου, χωρίς όμως υπόστρωμα γνώσης και αρχών, που σήμερα, αν και μοιάζουν αναχρονιστικές, στην πραγματικότητα είναι τα θεμέλια για το κάθε οικοδόμημα.
Τέλος πάντων, οι καιροί αλλάζουν (πάντα έτσι λέμε για να ξενοιάζουμε), ο tempora o mores (=ώ καιροί, ώ ήθη), το είπε άλλωστε ο Κικέρων πριν από μένα…
Σ’ αυτούς λοιπόν τους αλλαγμένους καιρούς, με τα κάθε λογής μωσαϊκά (απόψεων, συνηθειών κ.ο.κ.), όπου η «ηθική» προστίθεται μονάχα για «ξεκάρφωμα», όπως λένε οι νεότεροι, το Ρόταρυ με τα 109 χρόνια ιστορία προσφοράς στον συνάνθρωπο, παραμένει ένας ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ. Έχει καταστεί σαφές, ότι δεν είναι μια φιλανθρωπική οργάνωση ούτε μια εθελοντική οργάνωση. Είναι μια ανθρωπιστική οργάνωση εθελοντών, όπου σχεδόν 1.500.000 μέλη μέσα από 34.000 ομίλους, υπηρετούν κοινότητες σε όλον τον κόσμο, καθεμιά από τις οποίες έχει ιδιαίτερα προβλήματα και ανάγκες.
Ο εθελοντισμός, δεν είναι απλώς ένας όρος. Είναι ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ. Δεν επιμερίζεται – όπως έχε καθιερωθεί στην εποχή μας – ως ένας θεσμός που συμβάλλει στην αντιμετώπιση των οικονομικών, κοινωνικών, περιβαλλοντικών και όποιων άλλων προβλημάτων ή έκτακτων αναγκών και καλείται να καλύψει ή να αναπληρώσει τα κενά που δημιουργεί η αδυναμία του μηχανισμού του κάθε επίσημου κράτους ανά τον κόσμο.
Η έννοια του εθελοντισμού, συνδέεται με την αλληλεγγύη και την ανιδιοτελή προσφορά. Εκφράζεται με πολλούς τρόπους, ο καθένας από αυτούς με τη δική του φυσιογνωμία και μέθοδο δράσης. Κοινό χαρακτηριστικό όλων όμως είναι η εποικοδομητική δράση στο κοινωνικό στερέωμα, ανεξάρτητα από πάσης φύσεως διακρίσεις, προάγοντας την ενεργό συμμετοχή στην προάσπιση και την ενδυνάμωση της αλληλεγγύης και της συνοχής.
Αρχικά η αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου και η ανιδιοτελής προσφορά ως συνεισφορά στην αλληλεγγύη, συχνά στην βάση του αλτρουισμού, είναι ο πιο προφανής λόγος που κάποιος στρατεύεται ως εθελοντής, για κάτι που αγαπά.
Το Ρόταρυ, αναγνωρίζει σαφώς τον εαυτό του στις αρχές και στις αξίες του εθελοντισμού:
α) Στην αρχή του αλτρουισμού και της ευεργεσίας, που στηρίζει την ηθική επιταγή της συμπόνοιας και της φροντίδας προς τους άλλους ανθρώπους.
β) Στην αρχή της αλληλεγγύης, που εκφράζει την ιδέα της ταύτισης στην ευθύνη της συμβολής στην ευημερία των πιο αδύναμων ομάδων.
γ) Στην αρχή της αμοιβαιότητας και κατανόησης ότι η ανιδιοτελής προσφορά υπηρεσιών μπορεί να οδηγήσει στη δημιουργία μιας αλυσιδωτής σειράς ωφελειών.
δ) Στην αρχή της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, στην βάση της πεποίθησης ότι η ανισότητα, η χάριν της αδιαφορίας των πολλών εξάπλωση των νοσημάτων, η έλλειψη των βασικών και στοιχειωδών συνιστούν κοινωνική αδικία, που θα πρέπει να εξαλειφθεί ή να αντιμετωπιστεί.
Με τα προγράμματα εμβολιασμού, σίτισης, αιμοδοσίας, εξασφάλισης ιατρικής εξέτασης ή και περίθαλψης, πρόληψης, εμψύχωσης, φαρμακευτικής κάλυψης και παροχής καθαρού πόσιμου νερού, ενδυναμώνει και ενισχύει την ενεργό συμμετοχή και τη συνύπαρξη, προσδίδοντας νόημα και περιεχόμενο στη ζωή.
Όλα αυτά καλά και ωραία και σωστά, μέχρι εδώ.
Και έρχεται η ώρα που όλα αυτά πρέπει να γίνουν πράξη. Ή καλύτερα η ώρα που πρέπει να τα κάνουμε πράξη. Είναι καίριας σημασίας να δημιουργηθεί στον δικό μας μικρόκοσμο μια Ροταριανή συνείδηση ώστε να μπορούμε να παρακολουθούμε και να αντιμετωπίζουμε τις εξελίξεις. Η αδράνεια, η εσωστρέφεια ο εφησυχασμός, η ανακύκλωση καταστάσεων που έχουν αποδείξει τη θνησιγένεια τους, δεν οδηγούν πουθενά. Αντίθετα, συντηρούν έναν φαύλο κύκλο ανα-τροφοδοσίας μιας φιλολογίας, που για να βρει το νόημά της, πρέπει να γίνει πράξη. Εδώ και τώρα.
Όλα όσα ανέφερα παραπάνω σχετικά με το Ρόταρυ, με τον εθελοντισμό, με την ανθρωπιστική του αποστολή, με τις δράσεις του, είναι το «story». Η υπόθεση, το σενάριο της ταινίας και τελικά η υπερπαραγωγή. Που την έχουν κάνει ή εξακολουθούν να την κάνουν κάποιοι άλλοι. Πιο συνειδητοποιημένοι, πιο πειθαρχημένοι, πιο μεθοδικοί, πιο προσηλωμένοι στο Ροταριανό Ίδρυμα και στο Διεθνές Ρόταρυ.
Εμείς, συνήθως επαφιέμεθα στις δάφνες αυτών (μετέχουμε της ιδίας οικογενείας…) αλλά κοιτάμε το «μαγαζάκι» μας. Το δένδρο και όχι το δάσος. Βεβαίως πρέπει να φυτεύουμε νέα δένδρα και να νοιαζόμαστε για την υγεία τους, προκειμένου να γίνει μεγαλύτερο το δάσος, ώστε να καταστεί ένας πνεύμονας για την κοινωνία.
Μέσα σε όλα αυτά που με τα χρόνια άλλαξαν, είναι και το γεγονός ότι τα «ελιτίστικα» όρια που κάποτε είχαν τεθεί (μιλάω για την ελληνική πραγματικότητα), ενδεχομένως για την αυτό-προστασία της Οργάνωσης, προοδευτικά καταργούνται. Σήμερα, το παλιό μοντέλο δεν πουλάει άλλο. οι ταχύτητες μας προλαβαίνουν. Άλλοτε, για να γίνει κάποιος Ροταριανός, έπρεπε – επισήμως – να είναι πάνω από 35 χρονών και συνήθως οι εγγραφόμενοι ήταν πάνω από 45. επικρατούσε η άποψη – και ορθά ίσως – ότι ο υποψήφιος έπρεπε να είναι ηγέτης στο επάγγελμά του. Στις μέρες μας, η μετάγγιση νέου αίματος, νέων ανθρώπων πολλά υποσχόμενων (βρίσκει κανείς Ροταριανούς 28-30 χρονών), με άμεση πρόσβαση στην πληροφορία (η αξία της οποίας εξακολουθεί να «κρατάει τιμή» στο χρηματιστήριο της ζωής), αναζωογόνησε τον οργανισμό και άρχισαν να ακούγονται και πράγματα που δεν ήταν πάντα στην ημερήσια διάταξη. Νέοι άνθρωποι, διαφορετικοί μεταξύ τους, χωρίς ίσως την τήβεννο της καταξίωσης και της αναγνώρισης αλλά με διάθεση για προσφορά, που τους συνδέει μόνο το κίνητρο της συμμετοχής σε μια ομάδα που να «κάνει πράγματα», μπορούν πραγματικά να κάνουν αν όχι θαύματα πάντως πολλά και ουσιαστικά.
Έτσι, μια πολύ περιορισμένη ομάδα ανθρώπων όπως είναι οι Ροταριανοί, με την γνώση πλέον του αντικειμένου, μπορούν να κάνουν το Ρόταρυ να παρεμβαίνει κοινωνικά στον μικρόκοσμό τους, με έργα που αφορούν στην μεγάλη πλειοψηφία, χρησιμοποιώντας το συγκριτικό τους πλεονέκτημα προς όφελος του συνόλου. Εύλογο παράδειγμα αποτελεί η κατασκευή δημόσιων ουρητηρίων στην Νέα Υόρκη από τον Πωλ Χάρρις και η δημιουργία των παιδικών χωριών S.O.S. από τον Αυστριακό Ροταριανό Χέρμαν Γκμάϊνερ.
Η μεταξύ των Ροταριανών συναναστροφή και συνεργασία για την επίλυση προβλημάτων και για την υλοποίηση των Διεθνών προγραμμάτων, βοηθά στην εξέλιξη του ομίλου, στη βελτίωση της ποιότητας του κοινωνικού συνόλου, δικαιώνοντας την πρωτογενή πηγή έμπνευσης που είναι το Ρόταρυ. Στην υπηρεσία του συν-ανθρώπου. Αναγνωρίζοντας ότι δεν υπάρχουν διαφορές που να μας χωρίζουν.
Ας κατέβουμε στα θεμελιώδη ζητήματα λειτουργώντας όλοι μαζί ως ομάδα. Ξεπερνώντας άλλες κοινωνικές ομάδες με αντικρουόμενα συμφέροντα, μένοντας σταθεροί στα οράματα και στους στόχους μας, μπορούμε να κάνουμε πράγματα ωφέλιμα και χρήσιμα να συμβούν.
– Με πίστη στη συναδέλφωση καθώς μόνο οι συνδυασμένες και συντονισμένες ενέργειες υπηρετούν τις ανάγκες της ανθρωπότητας.
– Με σεβασμό στη διαφορετικότητα καθότι το Ρόταρυ ενώνει διεθνώς όλους τους ανθρώπους, υπερβαίνοντας φυλετικά και άλλα όρια, ενθαρρύνοντας ταυτόχρονα και τη διαφορετικότητα στις ενασχολήσεις αλλά και στις δράσεις για προσφορά.
– Αφοσιωμένοι με ακεραιότητα στα βήματα μας για την επίτευξη των στόχων μας,
– Προσηλωμένοι σε υψηλά ηθικά πρότυπα στην εργασία και στις προσωπικές μας σχέσεις, αξιολογώντας και συνεκτιμώντας τις αλληλεπιδράσεις μας και χειριζόμενοι ενσυνειδήτως προσεκτικά, τους πόρους που μας εμπιστεύονται και βέβαια, με πεποίθηση στην σπουδαιότητα ανάπτυξης της ηγεσίας και στην ηγεσία καθαυτή ως μέτρο αξιολόγησης της ποιότητας για τα μέλη.
Γιατί αυτό που παραμένει τελικά αμετάβλητο και αναλλοίωτο, είναι ότι ο Ροταριανός οφείλει να είναι ηγέτης στην εφαρμογή των βασικών του αξιών. «Οι αξίες», είναι ένας αυξανόμενος σε σημασία συντελεστής στο στρατηγικό σχεδιασμό, διότι καθοδηγούν την κουλτούρα της Οργάνωσης, κρατώντας σε ισορροπία τις προτεραιότητες και τις ενέργειες των μελών μέσα σ αυτήν.
Πρέπει ν’ αποφασίσουμε κάποια στιγμή, ότι είναι κοινό καλό η ενίσχυση του ρόλου, που το Ρόταρυ ενσαρκώνει σε κοινωνικό, αναπτυξιακό, οικονομικό και πολιτιστικό επίπεδο, ως παγκόσμιος ηγέτης στην προσφορά ανθρωπιστικών υπηρεσιών.
Οι έξι τομείς στόχευσης, που περιλαμβάνει το στρατηγικό σχέδιο του Διεθνούς Ρόταρυ, να παραμείνουν στην εστίαση των δικών μας προτεραιοτήτων για την αύξηση της ανθρωπιστικής προσφοράς.
Η ειρήνη στον κόσμο, με ο,τι αυτή συνεπάγεται, παραμένει το πολυτιμότερο αγαθό, γι’ αυτό και χρειάζεται μακροπρόθεσμη οικοδόμηση.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε σήμερα, 109 χρόνια μετά, τα κίνητρα του Πωλ Χάρρις και των πέντε φίλων του στο γραφείο του στο Σικάγο.
Τη δημιουργία κινήτρων για απασχόληση.
Την επαγγελματική στήριξη, στην εξέλιξή της σε πρόοδο και στην ανύψωσή της σε ηγεσία.
Το 1989, στην 36η Καταστατική Συνέλευση του Διεθνούς Ρόταρυ, που πραγματοποιήθηκε στη Σιγκαπούρη, έγινε δεκτή η παρακάτω Διακήρυξη των Ροταριανών Εργαζομένων και Επιχειρηματιών, που αποτελείται από οκτώ σημεία:
- Θεωρώ την απασχόλησή μου σαν μια ακόμη ευκαιρία να υπηρετώ το κοινωνικό σύνολο.
- Τιμώ τον τύπο και το πνεύμα των ηθικών κανόνων της απασχόλησής μου, τους Νόμους της χώρας μου και τα ηθικά πρότυπα της κοινότητάς μου.
- Ενεργώ με όλες μου τις δυνάμεις για τον εξευγενισμό της απασχόλησής μου και για την προαγωγή των υψηλότερων ηθικών προτύπων, που έχω επιλέξει γι αυτήν.
- Είμαι έντιμος προς τον εργοδότη μου, του υπαλλήλους μου, τους συνεργάτες μου, τους ανταγωνιστές μου, τους πελάτες μου, το κοινό και προς όλους όσους έχω εργασιακή ή επαγγελματική σχέση.
- Αναγνωρίζω την τιμή και την εκτίμηση, που πρέπει να υπάρχει προς όλες τις απασχολήσεις, οι οποίες είναι χρήσιμες στον κοινωνικό σύνολο.
- Προσφέρω τις επαγγελματικές μου εμπειρίες για παροχή ευκαιριών σε νέα άτομα να εργαστούν, για την εξάλειψη των ειδικών αναγκών των άλλων και να βελτιωθεί η ποιότητα ζωής στην κοινότητά μου.
- Αναφέρομαι με εντιμότητα στις διαφημίσεις μου και σε όλες τις παρουσιάσεις προς το κοινό, που αφορούν στην εργασία ή στο επάγγελμά μου.
- Δεν επιζητώ ούτε προσφέρω σε συναδέλφους μου Ροταριανούς κάποιο προνόμιο ή πλεονέκτημα, που συνήθως δεν προσφέρεται σε άλλους σε μια εργασιακή ή επαγγελματική σχέση.
Φίλοι Ροταριανοί,
Κυρίες και Κύριοι,
ΝΑ, η κοινωνική παρέμβαση. Ο κώδικας ηθικής και δεοντολογίας του Ρόταρυ, βγαλμένος από την καρδιά της κοινωνίας: τους επιχειρηματίες, τους επαγγελματίες, τους απλούς εργαζόμενους, τους εθελοντές με την καλή θέληση και το όραμα στα μάτια.
ΑΥΤΟΥΣ, αναζητήστε και σήμερα για να ανανεώσετε τις τάξεις σας.
Τον επιχειρηματία, τον επαγγελματία, τον εθελοντή. Ο καθένας θα φέρει αυτό που έχει στο δισάκι του και θα το βγάλει στο κοινό τραπέζι.
Ο επιχειρηματίας – πόρους, ο επαγγελματίας – τεχνογνωσία, ο εθελοντής – χρόνο.
ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΤΕ ΤΑ. Φιλέψτε με αυτά την κοινωνία. Στηρίξτε τον Στρατηγικό Σχεδιασμό των προγραμμάτων
Και πραγματικά, πραγματικά, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ
ΚΑΝΤΕ ΤΟ ΡΟΤΑΡΥ ΝΑ ΛΑΜΨΕΙ !!!…
Σας ευχαριστώ
Δρ Δημήτρης Μπρούχος (PHF)
Επίτιμο Μέλος Ρ.Ο.Καλαμαριάς